سر آغاز
| به نام خدایی که جان آفرید | سخن گفتن اندر زبان آفرید | |
| خداوند بخشنده‌ی دستگیر | کریم خطا بخش پوزش پذیر | |
| عزیزی که هر کز درش سر بتافت | به هر در که شد هیچ عزت نیافت | |
| سر پادشاهان گردن فراز | به درگاه او بر زمین نیاز | |
| نه گردن کشان را بگیرد بفور | نه عذرآوران را براند بجور | |
| وگر خشم گیرد به کردار زشت | چو بازآمدی ماجرا در نوشت | |
| دو کونش یکی قطره در بحر علم | گنه بیند و پرده پوشد بحلم | |
| اگر با پدر جنگ جوید کسی | پدر بی گمان خشم گیرد بسی | |
| وگر خویش راضی نباشد ز خویش | چو بیگانگانش براند ز پیش | |
| وگر بنده چابک نیاید به کار | عزیزش ندارد خداوندگار | |
| وگر بر رفیقان نباشی شفیق | بفرسنگ بگریزد از تو رفیق | |
| وگر ترک خدمت کند لشکری | شود شاه لشکرکش از وی بری | |
| ولیکن خداوند بالا و پست | به عصیان در زرق بر کس نبست | |
| ادیم زمین، سفره‌ی عام اوست | چه دشمن بر این خوان یغما، چه دوست | |
| وگر بر جفا پیشه بشتافتی | که از دست قهرش امان یافتی؟ |
فی نعت سید المرسلین علیه الصلوة و السلام
| کریم السجایا جمیل الشیم | نبی البرایا شفیع الامم | |
| امام رسل، پیشوای سبیل | امین خدا، مهبط جبرئیل | |
| شفیع الوری، خواجه بعث و نشر | امام الهدی، صدر دیوان حشر | |
| کلیمی که چرخ فلک طور اوست | همه نورها پرتو نور اوست | |
| یتیمی که ناکرده قرآن درست | کتب خانه‌ی چند ملت بشست | |
| چو عزمش برآهخت شمشیر بیم | به معجز میان قمر زد دو نیم | |
| چو صیتش در افواه دنیا فتاد | تزلزل در ایوان کسری فتاد | |
| به لاقامت لات بشکست خرد | به اعزاز دین آب عزی ببرد | |
| نه از لات و عزی برآورد گرد | که تورات و انجیل منسوخ کرد | |
| شبی بر نشست از فلک برگذشت | به تمکین و جاه از ملک برگذشت | |
| چنان گرم در تیه قربت براند | که در سدره جبریل از او بازماند | |
| بدو گفت سالار بیت‌الحرام | که ای حامل وحی برتر خرام | |
| چو در دوستی مخلصم یافتی | عنانم ز صحبت چرا تافتی؟ | |
| بگفتا فراتر مجالم نماند | بماندم که نیروی بالم نماند | |
| اگر یک سر مو فراتر پرم | فروغ تجلی بسوزد پرم |
در سبب نظم کتاب
| در اقصای گیتی بگشتم بسی | بسر بردم ایام با هر کسی | |
| تمتع به هر گوشه‌ای یافتم | ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم | |
| چو پاکان شیراز، خاکی نهاد | ندیدم که رحمت بر این خاک باد | |
| تولای مردان این پاک بوم | برانگیختم خاطر از شام و روم | |
| دریغ آمدم زان همه بوستان | تهیدست رفتن سوی دوستان | |
| بدل گفتم از مصر قند آورند | بر دوستان ارمغانی برند | |
| مرا گر تهی بود از آن قند دست | سخنهای شیرین‌تر از قند هست | |
| نه قندی که مردم بصورت خورند | که ارباب معنی به کاغذ برند | |
| چو این کاخ دولت بپرداختم | بر او ده در از تربیت ساختم | |
| یکی باب عدل است و تدبیر و رای | نگهبانی خلق و ترس خدای | |
| دوم باب احسان نهادم اساس | که منعم کند فضل حق را سپاس | |
| سوم باب عشق است و مستی و شور | نه عشقی که بندند بر خود بزور | |
| چهارم تواضع، رضا پنجمین | ششم ذکر مرد قناعت گزین | |
| به هفتم در از عالم تربیت | به هشتم در از شکر بر عافیت | |
| نهم باب توبه است و راه صواب | دهم در مناجات و ختم کتاب |
0
.: Weblog Themes By Pichak :.